جوانی بود که شاید بیشتر از 25 سال هم عمر نداشت روی انباری از کثافات افتاده بود و ناله می کرد.
صدای ناله هایش آنقدر بلند بود که با وجود صدای آب بالا آمدۀ جویچه که نتیجۀ بارنده گی های چند روزه بود، هنوز هم شنیده می شد و توجه تمامی راکبین را به خود جلب کرده بود.
عبور از کنار دریای کابل در قسمت «پل سوخته» که حالی تنها گرفتن نامش، تصویر ده ها معتاد را در ذهن هر باشندۀ کابل تداعی می کند، مسیر هر روزۀ من بود. خانه مان درست در عقب جویچۀ فرعی بود که به این دریا وصل می شد.
ده ها معتاد در قسمت پل سوخته و در جویچه یی که در همسایگی خانۀ ماست، بود و باش دارند. با وجود تلاش های مکرر مسؤولین و باشنده گان محل، هنوز هم این معتادان در این محل زنده گی می کنند، حتا برف باری های زمستان و بارنده گی های شدید بهار اخیر، آن ها را مهاجر نساخت!
وقتی از کنار این جویچه عبور می کردم دیدم که همه گرد هم آمده و جوان افتاده در جویچه را تماشا می کنند.
جوانان با هم صحبت می کردند: «بسیار جوان است، جگرم خون شد! از جایش خیسته نمی تانه! افسوس، افسوس! خدا می فهمه که خانواده اش ازش خبر هستند یا نه؟!»
کنجکاو شدم، از یکی آنان پرسیدم او گفت: "باز یک معتاد جان می ده، در ای جویچه افتیده، سر و وضعش بسیار مرتب هم است، اما خدا زدش! یک ساعت می شه که گاهی ناله می کنه و گاهی ضعف می کنه!"
آمار ارائه شده از سوی مقامات مسؤول حاکی از آن است که در افغانستان بیش از یک میلیون معتاد وجود دارد. کشت مواد مخدر به دلیل ناامنی ها همچنان در کشور ادامه دارد، اما در مقابل تلاش ها برای مبارزه با این پدیدۀ شوم نیز به قوت باقی و جاری است.
نابود شدن تمام مزارع کوکنار و دست کشیدن تمام معتادین از استعمال این زهر، آرزویی است که یکایک باشنده گان کشور در دل دارند، به خصوص زمانی که حالت زار و بیچارگی معتادانی را ببینند که حتا حاضر نیستند از تلاش و کوشش دیگران و مسؤولین برای تداوی شان استفاده کنند.
به امید روزی که سرزمینی خالی از کوکنار و افراد معتاد به مواد مخدر داشته باشیم، همه در این مبارزه مقدس سهیم و کوشا می شویم!